Tematy takie jak: cisza, trwanie, tajemnica, pustka, milczenie mają w malarstwie europejskim swoje znaczące miejsce. Pokazanie przez przedmiot martwej natury, przez sytuację pojęć trwania, istnienia należy niezaprzeczalnie do najtrudniejszych zadań w sztuce.

Zarówno wizerunki wnętrz, martwe natury, pejzaże w malarstwie niderlandzkim, hiszpańskim siedemnastego wieku nauczyły nas odczytywania ukrytych pod zwyczajnością treści, symbolicznych emocji, duchowości ( Jan Vermer van Delft, J.D. van Heem, J.S.Cotan).

W malarstwie artystów XIX i początku XX wieku, przedmiot, pejzaż czy wnętrze, stały się nośnikami ekspresji, impresji, imaginacji twórców.

Twórczość Iwony Wojewody Jedynak oparta jest o poszukiwanie relacji między przedmiotem, światłem i cieniem. Są to przedstawienia związku między konkretem (jabłko, krzesło, płot, pokój, naczynie) a grą świateł i cieni.

Prace charakteryzuje prostota motywu umieszczonego w pustym przeważnie wnętrzu. Tematem prac są samotne przedmioty nie sugerujące funkcji. Pozbawione są dekoracji. Pod wpływem światła płynącego z nieokreślonych źródeł, tracą one swoją realność. Światła i cienie mimo realistycznego wyglądu przedmiotów stwarzają wrażenie tajemniczych miejsc. Nastrój spokoju, wrażenie trwania, stałości , ciągłości rzeczy , buduje malarka specyficznie oświetlając miejsca i przedmioty. Kontrasty żółci, ugru, umbry, czerni, bieli układają się linijnie. Kolory prowadzone są wedle starannych linii prostych. Wprowadzając formy geometryczne wprowadza malarka porządek, rytm, harmonię, przynależną własnej autorskiej rzeczywistości.
To zderzenie dwóch światów, jabłko, krzesło, drzwi znane nam z życia codziennego – przestrzeń pokoju to świat wyobrażonych świateł i cieni.

Koncepcja Iwony Wojewody Jedynak to współistnienie rzeczowości z tym, co nieistniejące, nieokreślone (światło - jasność, harmonia, cienie zaś ciemność, niepokój).

„... Na dłoni pozostało żółtko, niczym słońce kreśli doskonały okrąg, muszę zepsuć tę formę.... W pamięci pozostaje jednak podziw dla porządku, harmonii, jaka panuje w przyrodzie. Chwytam palcami cienką otoczkę żółtka, przekłuwam ją ... Patrzę, jak spływa do moździerza, dodam jeszcze pół skorupki wody, dokładnie rozmieszam i gotowe... To pewnego rodzaju ceremoniał, który uczy pokory i szacunku do własnej pracy


* cytat zaczerpnięty z tekstu Iwony Wojewody Jedynak