Krwawa środa dotknęła wiele kazimierskich rodzin. 18 listopada 1942 r. był dla nich początkiem traumy, której nie kończyły telegramy z tragiczną wiadomością z obozów. Pismo zawiadamiające o śmierci najstarszego syna Juliana Franciszek Wicik wrzucił z rozpaczy do pieca… Pozostały dokumenty z obozu, monidło, które po wojnie naszkicował wędrowny rysownik na podstawie mniejszego zdjęcia, i wspomnienia.
- Jest 5:30. Niemcy obstawili wioskę Rogów, skąd pochodzi rodzina mojego taty – wspomina Stanisław Wicik, wychowawca w Zespole Szkół im. Jana Koszczyca Witkiewicza w Kazimierzu. – Słychać krzyki we wsi, więc uciekają też mężczyźni z domu mojej rodziny. Tata z dziadkiem wybiega z lewej strony stodoły, a prawej strony brat taty Julian – chłopak bardzo zdolny, oczytany, nawet tej nocy siedział nad książkami do późna. A pod tą stodołą siedzi na ławeczce jakiś starszy dziadziuś. Co on tam robił? Może też uciekał? Mówi Julianowi: nie uciekaj, ty jesteś bardzo młody, takich młodych Niemcy nie biorą. Brat taty miał wtedy 18 lat. Chłopak się zatrzymał i Niemcy go zabrali.
Ojcu i dziadkowi Stanisława Wicika udało się uciec.
- Za tatą Niemiec strzelił, ale chyba nie chciał go trafić. Miał go bezpośrednio na muszce - widać nie chciał go zabić – wspomina Stanisław Wicik. –  Następnie uciekali z dziadkiem wąwozem – jest ich w Rogowie co niemiara, jak i w gminie Kazimierz – widział ich też inny Niemiec, ale odwrócił się do nich tyłem. Pozwolił na ucieczkę. Mimo, że Niemcy ostawili wąwozy wylotowe z wioski, udało im się uciec.
Ostatnie lata życia Franciszek Wicik spędzał u syna w Kazimierzu. Niedługo przed śmiercią trauma związana z wydarzeniami tamtych dni wróciła na nowo.