Podobne
-
Spacerkiem po okolicy: wąwóz Wieżowy -
Spacerkiem po okolicy: do dębu z kapliczką -
Spacerkiem po okolicy: zielonym szlakiem -
Spacerkiem po okolicy: Janowiec -
Nieco dalej za zakrętem: Rogów -
Nieco dalej za zakrętem: chodlikowskie lasy -
Spacerkiem po okolicy: w poszukiwaniu ... -
Znalezisko -
Spacerkiem na Górę Trzech Krzyży -
#ZmienTerminNieOdwoluj!
W ten weekend ani w następny nie pójdziemy już niestety na spacer, nawet
za miasto. Lasy Państwowe od 3 do 11 kwietnia włącznie wprowadziły
tymczasowy zakaz wstępu do lasu. Kazimierskie wąwozy – w tym łączący
Bochotnicę ze Skowieszynkiem Toboła – też musiałby będą poczekać…
Miejsce przy przepustach na obwodnicy opolskiej w Bochotnicy to prawdziwe skrzyżowanie szlaków. Wąwozami, głębocznicami i polnymi drogami można dojść tędy i na Kazimierskie Góry, i na Skowieszynek, i na Węgierzec. Wszędzie, gdzie damy się poprowadzić. Większość dróg i ścieżek jest nieoznakowana, ale jeśli tylko zaufamy naturze, pokaże nam ona takie miejsca, które zachwycą nas ukształtowaniem terenu, wybujałymi nad wyraz przebiśniegami, miodunkami o różnobarwnych kwiatkach na jednej nóżce, przylaszczkami błękitniejszymi niż niebo. Zobaczymy, gdzie ciemną barwą zieleni się skrzyp zimowy, gdzie jeszcze niedawno płynął strumień, gdzie rosną zakochane drzewa.
Gdzie to wszystko? W wąwozie Toboła, którym z Bochotnicy można dojść do Skowieszynka i rogatek osady Węgierzec.
- Jest to chyba wąwóz o najniższych przewyższeniach, a więc był kiedyś głównym traktem dla ludności wspomnianych siedlisk, a może i rubieży dalszych. Mój tata opowiadał, że wożono nim materiały na budowę szkoły, a może i dawnego sklepu wiejskiego ze skupem mleka (już wyburzonych), ale też pewnie i do własnych domostw, i zabudowań gospodarczych – opowiada mieszkaniec Skowieszynka Krzysztof Czechowicz. – Jak mówił tata, koła zelaźnioków* rżnęły się w glinie. Z wąwozu tego niektórzy czerpali też materiał budowlany w postaci iłu i żwiru, ewentualnie kamienia.
Potoczna nazwa tego miejsca – przekazywana mi od dziecka – to Toboła. A więc zapewne od dawna ciągnęły tędy rzesze ludzi ze swymi tobołami. Ja sam jeszcze kilkanaście lat temu, a szczególnie w młodości chętnie z niego korzystałem dla spaceru płaskim wąwozem w pięknych okolicznościach przyrody, celowo rezygnując ze wspinaczki asfaltowym traktem. Wyobrażałem sobie wtedy, jak to drzewiej być mogło…
Toboła wyprowadza mnie na polną drogę. Nieśpieszno mi do cywilizacji, więc skręcam w lewo ku polom. Słońce ziewa, czerwieniejąc przy tym niepokojąco. Przede mną szmat drogi powrotnej przez pustkę. To sprawia, że nogi idą jakby szybciej i nagle – gdy ptaki milkną - potrzebuję towarzystwa. Ściskam w garści telefon, co dodaje mi pewności siebie, gdy przechodzę obok starego żuka. Już nie mam śmiałości zajrzeć mu do środka. Ani myślę wyglądać jego potencjalnych pasażerów. Przede mną strome ściany znanej mi już głębocznicy. To wąwóz Na Niwkę. Ja niwkę – czyli pola – mam teraz z tyłu. Zbiegam. Jeszcze tu wrócę, bo podobno rosną tu najpiękniejsze w okolicy konwalie…
*żelaźnioki - drewniane wozy z kołami z metalową obręczą.
Gdzie to wszystko? W wąwozie Toboła, którym z Bochotnicy można dojść do Skowieszynka i rogatek osady Węgierzec.
- Jest to chyba wąwóz o najniższych przewyższeniach, a więc był kiedyś głównym traktem dla ludności wspomnianych siedlisk, a może i rubieży dalszych. Mój tata opowiadał, że wożono nim materiały na budowę szkoły, a może i dawnego sklepu wiejskiego ze skupem mleka (już wyburzonych), ale też pewnie i do własnych domostw, i zabudowań gospodarczych – opowiada mieszkaniec Skowieszynka Krzysztof Czechowicz. – Jak mówił tata, koła zelaźnioków* rżnęły się w glinie. Z wąwozu tego niektórzy czerpali też materiał budowlany w postaci iłu i żwiru, ewentualnie kamienia.
Potoczna nazwa tego miejsca – przekazywana mi od dziecka – to Toboła. A więc zapewne od dawna ciągnęły tędy rzesze ludzi ze swymi tobołami. Ja sam jeszcze kilkanaście lat temu, a szczególnie w młodości chętnie z niego korzystałem dla spaceru płaskim wąwozem w pięknych okolicznościach przyrody, celowo rezygnując ze wspinaczki asfaltowym traktem. Wyobrażałem sobie wtedy, jak to drzewiej być mogło…
Toboła wyprowadza mnie na polną drogę. Nieśpieszno mi do cywilizacji, więc skręcam w lewo ku polom. Słońce ziewa, czerwieniejąc przy tym niepokojąco. Przede mną szmat drogi powrotnej przez pustkę. To sprawia, że nogi idą jakby szybciej i nagle – gdy ptaki milkną - potrzebuję towarzystwa. Ściskam w garści telefon, co dodaje mi pewności siebie, gdy przechodzę obok starego żuka. Już nie mam śmiałości zajrzeć mu do środka. Ani myślę wyglądać jego potencjalnych pasażerów. Przede mną strome ściany znanej mi już głębocznicy. To wąwóz Na Niwkę. Ja niwkę – czyli pola – mam teraz z tyłu. Zbiegam. Jeszcze tu wrócę, bo podobno rosną tu najpiękniejsze w okolicy konwalie…
*żelaźnioki - drewniane wozy z kołami z metalową obręczą.
,
Skomentuj
Zobacz także
Najbliższe oferty specjalne
Poniżej znajdziesz listę obiektów gotowych udostępnić miejsca noclegowe dla osób z Ukrainy, szukających schronienia w naszym kraju. Skontaktuj się z właścicielem obiektu i uzgodnij szczegóły....
Przyszłości nie przepowiadamy, ale możemy pomóc Ci zorganizować niezapomniany wyjazd Andrzejkowy. Sprawdź naszą ofertę noclegową przygotowaną specjalnie na Andrzejki 2024.