Podobne
Komentarze
-
a propo piesków to z okna jednego z domów na Klasztornej jeszcze parę lat temu wystawiał łeb Pucek, teraz już emeryt, którego zdjęcie było w lokalnej gazecie chyba w Kurierze lubelskim -
Eeeee, bo na kazimierskie pieski komendy nie działają. Poprosić grzecznie trzeba było. Ja poznałem dwa takie, które uważały, że mają święte prawo leżeć tam, gdzie się im podoba niezależnie od tego, czy coś jedzie lub idzie. W jednym przypadku był to rynek naprzeciwko apteki, a w drugim sam środek Krakowskiej.
-
Spacerując wieczorem (późnym bardzo) po kazimierzowskim rynku napotkałem zielonego psa Baskervillów. Dostojny był jak sam Pan Wołek. Głosu nie dał, mimo mojej jednoznacznej komendy...
Odkąd sięgam pamięcią psy w Kazimierzu były zawsze. Jedne pojawiały się w sposób naturalny za sprawą jakiejś Azy czy Pchełki i stawały się obiektem adoracji miejscowych dzieci, inne pochodziły z wakacyjno-targowego importu.
Czasami znajdowały nowych właścicieli. Zostawały w miasteczku, buszowały po kazimierskich ogrodach, biegały po uliczkach, wylegiwały się na Rynku.
Psy własne i cudze. Pamiętam ich wiele. Mój pierwszy pies uwielbiał papierówki. W okresie ich dojrzewania całymi godzinami przesiadywał na ganku w oczekiwaniu na cudowne „pac”. Wówczas biegł co sił w łapach pod drzewo, pożerał jabłko razem z ogryzkiem, spoglądał w górę z nadzieją lub może z wdzięcznością
i wracał na posterunek.
Drugi pies, a właściwie suczka, o imieniu Fita była czarna, lśniąca i gruba. Z tego powodu nazywałam ją Karaluchem. Została matką równocześnie z kocicą państwa K. Fita zajmowała się kociakami, gdy ich matka wybierała się na łowy. A potem znajdowałam na legowisku psa tłustą mysz — dowód wdzięczności za opiekę nad dziećmi.
Wielka psia indywidualność to Inspektor. Gdy pojawił się w miasteczku był chorym i wychudzonym szczeniakiem pełnym chęci do życia. Całymi dniami obszczekiwał jaskółki. Znalazł troskliwych opiekunów, dzięki którym przeżył. Wyleczony i odkarmiony opuścił dobroczyńców i odtąd uszczęśliwiał swą obecnością innych kazimierzaków.
Imię zawdzięczał skłonności do składania niezapowiedzianych wizyt. Był przyjacielem ludzi, ale to on ustalał granice tej przyjaźni. Uczestniczył w życiu miasteczka, towarzyszył wycieczkom, bywał na pogrzebach. Inspektora już nie ma. Zginął pod kołami samochodu przed Kamienicą Celejowską.
Inaczej wyglądały losy Zuzi. Pewien weterynarz (nie z Kazimierza!) miał psa Kowboja — dużego, rudego kundla. Aby poskromić jego naturalny temperament, faszerował biedaka ,,głupim Jasiem”. W okresie stanu wojennego zostawił psa u znajomych, zapewniając, że szybko po niego wróci. Wyjechał do Szwecji. Pies przeszkadzał w domu, więc postanowiono go uśpić. Los tym razem był dla Kowboja łaskawy i dał mu nowego właściciela, a ten nowe imię — Zuzia, co było przyczyną wielu zabawnych nieporozumień. Uwielbiał bijatyki i z tego powodu cały łeb i łapy miał w szramach.Bały się go nawet „psy G-owej”, napadające na inne czworonogi oraz dzieci i dorosłych, a chowające się w bezpieczne rejony straganu swojej pani na dźwięk imienia Zuzia. Zginął w sidłach.