Spektakl muzyczny „Po co ja to wszystko? (wiersze i piosenki)” w wykonaniu Leszka Długosza z udziałem Teresy Budzisz-Krzyżanowskiej odbędzie się w ramach projektu „Lamus Artystyczny” w Centrum Kultury w Lublinie

„Wielka to była przyjemność wspólnego podążania za myślą zawartą w wierszach, sugestywnie wydobytą pięknym głosem Teresy Budzisz – Krzyżanowskiej. Podążania i wyłapywania perełek, charakterystycznego Długoszowego humoru.(…) W serdecznym przepływie z Leszkiem, Teresą i Muzykami było się w Starym Krakowie i jednocześnie – gdzieś głęboko w sobie.(…) Otrzymaliśmy też pouczenie, żeby śpieszyć się kochać ludzi… Bo też i Długosz argumentując za Ks. Twardowskim, po swojemu zna szyfry do zakamarków duszy.(…) Ciętym słowem, ironią, właściwie ujętym skrótem, porównaniem rozświetla te rejony, którym istnieniu chciałoby się niekiedy wręcz zaprzeczyć.(…) Czas dany nam przez Leszka Długosza, Teresę Budzisz – Krzyżanowską i Muzyków to chwile zadumy nad sensem przemijania. Zatrzymany moment pochylenia się nad byle krzaczkiem…” - tak po wspólnym koncercie tej pary artystów w Krakowie pisała Inka Dowlasz w recenzji „By Leszka koncert nie przeminął nie przepłynął”.
Miejmy nadzieję, że koncert lubelski dostarczy podobnych wrażeń także miłośnikom Kazimierza - Długosz wpisuje się przecież i w historię naszego Miasteczka.

Spektakl muzyczny „Po co ja to wszystko?

data: 17 października 2008
miejsce: Sala Nowa Centrum Kultury w Lublinie, ul. Peowiaków 12
godzina: 19.00
bilety: 20 zł – ulgowy, 30 zł – normalny, do nabycia w kasie Centrum Kultury od 1 października

Leszek Długosz

- poeta, kompozytor, pieśniarz, publicysta, wykładowca. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego (polonistyka) i w PWST w Krakowie (wydz. Aktorski). Laureat słynnego Krakowskiego Konkursu Piosenki Studenckiej w1964 r. Był długo związanyz krakowskim kabaretem „Piwnica pod Baranami” i był jednym z bardziej twórczych i znaczących osobowości tego Zespołu.

Pod koniec lat siedemdziesiątych rozpoczął bardziej samodzielną działalność artystyczną: recitale, spotkania autorskie w całym kraju, programy poetycko – muzyczne w radiu i telewizji. W 1979 r. jako stypendysta rządu francuskiego dłużej przebywał we Francji. Następnie występował w większości krajów europejskich oraz w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. Otrzymał nagrodę artystyczną Miasta Krakowa za osiągnięcia w dziedzinie piosenki poetyckiej.
Leszek Długosz jest autorem książek poetyckich, z których najważniejsze to: „Lekcje rytmiki”, „Na własną rękę”, „Gościnne pokoje Muzyki”, „Z tego, co jest”, „Po głosach, po śladach”, „Piwnica idzie do góry”.

Informator biograficzny „Kto jest kim w Polsce” z 1993 r. o Leszku Długoszu: (…)
„… sposób spędzania wolnego czasu – nad wodą wśród zieleni; zainteresowania: ISTNIENIE – możliwości, granice…”
Muzyka Leszka Długosza jest łatwo rozpoznawalna, pogodna, liryczna, prowokacyjna w wywoływaniu wzruszeń i pogodnego nastroju.
„U Długosza śpiewa nie tylko głos, ale i rozum”(…) „Można powiedzieć, że jego twórczość jest "pozaczasowa". Co natomiast z ponadczasowością? Ponadczasowa jest i będzie poezja śpiewana. Długosz jest jej typowym niemalże reprezentantem. (…) Długosz chce mówić o bliskich nam sprawach nieskomplikowanie, a przejmująco, wzruszająco – czasami chce wręcz przerwać rytm i zacząć mówić, rozmawiać. Wykreował sobie swojego odbiorcę i dzieli się z nim wrażeniami – nie chodzi tyle o słuchacza czy obiekt jego uczuć, co o osobę, która stoi/siedzi/idzie obok. (…) Taki się wydarzyłem – stwierdził. A zdarzył się z piórem i przy fortepianie. Zdarzył się w Piwnicy pod Baranami”. (…) Marta Marczuk, „Piosenka” nr 2, październik 2006 r.

Teresa Budzisz – Krzyżanowska

Aktorka teatralna i filmowa, należy do najwybitniejszych aktorek swojego pokolenia. Absolwentka PWST w Krakowie. Wiele jej ról na stałe weszło do historii polskiego aktorstwa. „Teresa wszystkie postacie obdarza zawsze szlachetnością i dobrocią” (…) Jest głęboko przekonana, że ludzie są z natury dobrzy. I to jest w niej piękne, dziwne i poruszające” – mówił Andrzej Wajda („Rzeczpospolita” 1999, nr 14).
Należała do zespołu Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, gdzie stworzyła niezapomnianą kreację Racheli w Weselu Stanisława Wyspiańskiego w reż. Lidii Zamkow, następnie przeniosła się do Teatru Starego. Współpracowała z Jerzym Jarockim, Andrzejem Wajdą, Jerzym Grzegorzewskim.
„W Starym Teatrze Budzisz – Krzyżanowska wielokrotnie przedstawiała na scenie kobiety niepokorne, pełne wewnętrznej pasji i niepokoju. Jej postacie drgały od emocji. Był to jeden z charakterystycznych rysów jej aktorstwa (…).” (Bronisław Mamoń, "Tygodnik Powszechny" 1977, nr 10)
W Szekspirowskim „Hamlecie” w reżyserii Andrzeja Wajdy w krakowskim Teatrze Starym, Budzisz-Krzyżanowska grała zarówno Hamleta, jak i aktora wcielającego się w jego postać.
Spośród jej bardziej znaczących kreacji teatralnych wymienić można: postać Racheli w „Weselu” Wyspiańskiego w reż. Lidii Zamkow, tytułową rolę w „Pannie Julii” Augusta Strinberga w reż. Małgorzaty Dziewulskiej, Marynę w „Weselu” Wyspiańskiego oraz Ireny Arkadiny w „Dziesięciu portretach z Czajką w tle” wg A. Czechowa w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego.

Wystąpiła w ponad dwudziestu filmach. Między innymi zagrała w pierwszym fabularnym filmie Krzysztofa Kieślowskiego - telewizyjnym „Przejściu podziemnym”, a w późniejszych latach w „Trzech kolorach. Białym”.

Otrzymała wiele nagród i odznaczeń, między innymi; 1976 - Złota Odznaka za zasługi dla Krakowa; 1978 - Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,1990 - Złoty Wawrzyn Grzymały (nagroda honorująca największe osiągnięcia aktorskie przyznawana przez kapitułę złożoną z wybitnych znawców teatru), 2000 - Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.