W Kuncewiczówce rozpoczyna się cykl wydarzeń poświęconych bratankowi Marii Kuncewiczowej - wybitnemu pisarzowi Janowi Józefowi Szczepańskiemu (1919-2003). Pierwsze spotkanie już w sobotę 6 października o godzinie 17.00
W sobotę, 6 października 2007 roku, prof. dr hab. Krzysztof Dybciak z Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego wygłosi wykład pt. "Jan Józef Szczepański: pisarz i obywatel". Początek spotkania zaplanowano na godz. 17.00
Szczepański był prozaikiem eseistą, autorem reportaży literackich i scenariuszy filmowych. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 roku, po ucieczce z niewoli pracował jako robotnik. Debiutował w 1943 roku w Warszawie na łamach konspiracyjnego czasopisma “Droga”. Od 1944 walczył w Armii Krajowej na Kielecczyźnie. W latach 50. XX wieku współpracował z “Tygodnikiem Powszechnym”, był redaktorem Państwowego Wydawnictwa Muzycznego w Krakowie i kierownikiem literackim Teatru Lalek Groteska. Uprawiał żeglarstwo i alpinistykę. Podróżował po świecie, co znalazło odbicie w twórczości literackiej.
Szczepański porównywany jest z Conradem ze względu na charakter twórczości i postawę moralną. Obaj odwoływali się zawsze do stałych wartości takich jak wierność, obowiązek i odwaga bez dążenia do chwały. Jan Józef Szczepański pozostał niezłomny i nieugięty w czasach najcięższych: podczas II wojny światowej, w czasach reżimu stalinowskiego i stanu wojennego. W latach osiemdziesiątych XX wieku pełnił funkcję prezesa Zarządu Głównego Związku Literatów Polskich. Do końca bronił ZLP aż do zdelegalizowania w roku 1983. W latach 1989–1990 był prezesem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, a następnie prezesem honorowym. SPP jest ideowym spadkobiercą rozbitego Związku Literatów Polskich.
Najważniejsze dzieła ( za portalem www.polska2000.pl)
* Portki Odysa, (powieść) Warszawa: Czytelnik, 1954.
* Polska jesień, (powieść) Kraków, WL, 1955.
* Buty i inne opowiadania, Kraków: WL, 1956.
* Ikar (powieść), Warszawa: Czytelnik, 1966.
* Wyspa, Warszawa: Czytelnik, 1968.
* Świat wielu czasów. Wrażenia z podróży do Ameryki Południowej, Kraków: WL, 1969.
* Przed nieznanym trybunałem (eseje), Warszawa: Czytelnik, 1975.
* Kadencja (wspomnienia), Kraków: Oficyna Literacka, 1986.
* Kapitan (powieść), Paryż: Libella, 1986.
* Maleńka encyklopedia totalizmu, Kraków: Znak, 1990.
"Ikar i Wyspa opowiadają o nieznanym już dziś bohaterze Powstania Styczniowego Antonim Berezowskim, który po nieudanym zamachu na cara Aleksandra II w Paryżu, zostaje zesłany na wyspy Nowej Kaledonii, kończąc swój żywot w zakładzie dla obłąkanych. Na heroizm bohatera i ostateczny bilans jego dokonań wpływają więc już nie tylko cechy osobowościowe, wychowanie, ale też warunki, w jakich przyszło mu realizować swoją walkę. Trzeba od razu powiedzieć - warunki niekorzystne, nie pozwalające na rozwinięcie się owego niezbędnego wachlarza cech. To także brutalna rewizja ludzkich złudzeń. Sytuacja, w jakiej znajduje się Berezowski, wedle słów samego pisarza, to los "wiecznego dziecka - jednego z owych, które (bądź jako pojedyncza osoba, bądź w społecznym uogólnieniu) do końca nie rozumieją świata, w jakim żyją i nie potrafią odpowiadać inaczej na jego wyzwania, jak odruchami uczucia".