Takiej wystawy w Muzeum Nadwiślańskim jeszcze nie było. Łączy ciekawość z oczekiwaniem. Światło z ciemnością. Niepewność z zaskoczeniem. Tajemnicę z… kolejną tajemnicą.

Galeria Wystaw Czasowych w Muzeum Nadwiślańskim – zwykle tak przestronna – została podzielona i przyszło jej pełnić nowe zupełnie funkcje: jasnego teatralnego foyer z wyeksponowanymi za szkłem plakatami przedstawień, ciemnych katakumb, a nawet pogrążonej w mroku… przepaści. W ciemności człowiek się gubi, traci wyczucie kierunków, zwalnia, staje się ostrożny, a przez to bardziej uważny i otwarty na tajemnicę, także tę, którą nosi w sobie, bo ona jest tu potrzebna do odczytania zaprezentowanych na wystawie treści.

- Wystawa jest teatrem, w który się wchodzi – mówi kurator wystawy Dorota Seweryn-Puchalska. –  wchodzimy w środek i stajemy się elementem tego teatru.

To nietypowa sytuacja i może nas stawiać w niekomfortowej nawet sytuacji: sam na sam ze sobą, ze swoimi myślami, ze swoimi obawami…

- Wrażenia są tak porażające, że trzeba tu jeszcze raz przyjść koniecznie, jak nie będzie ludzi i wszystko to po prostu przetrawić na nowo – mówi Ewa Wolna. – To jest metafizyczne przeżycie.

Wystawa podsumowuje 50 lat Sceny Plastycznej KUL Leszka Mądzika, który niejednokrotnie prezentował swoją twórczość także w Kazimierzu.

- W dzwonnicy raz, u księdza proboszcza dwa, w świętej Anny spektakl, a, i wystawa na Wielkanoc – wylicza Leszek Mądzik swoje kazimierskie realizacje. – Tak jakoś jestem obecny w tej scenerii…

Wystawa jest wyjątkowa także i z innych powodów.

- Wszystkie spektakle – od tych pierwszych do tych teraz tworzonych – dotyczą tego samego w różnych ujęciach, w różnej formie. Dotyczą tych najważniejszych pojęć, które nam towarzyszą przez całe życie. Oscylują wokół pytań, które my sobie stawiamy: co dalej, czy jest sacrum, czy go nie ma. Dotykają też cielesności – bo my jesteśmy przecież jednością: cielesność i duchowość. Mówią o przemijaniu, o tym, co będzie później, kiedy przekroczymy te wrota i co będzie nas czekało dalej mówi Dorota Seweryn-Puchalska. – W twórczości Mądzika ludzie dotykają tajemnicy przez duże T. Ona jest pojęciem tak pełnym, że mieści w sobie różne tajemnice: tajemnicę człowieka, tajemnicę boskości, sacrum. Ta tajemnica jest w każdym spektaklu.

Ta tajemnica jest też na tej wystawie – spektaklu, w którym to my jesteśmy aktorem, jak pisał Szekspir: przechodnim półcieniem…

13. Festiwal Filmu i Sztuki Dwa Brzegi 2019

Poniedziałek na Dwóch Brzegach

* Program filmowy

* Program spotkań i wydarzeń