Jakiś wewnętrzny przymus pcha mnie w kazimierskie wąwozy to tu, to tam, karmiąc złudną satysfakcją odkrywania tego, co tutaj powszechnie znane i nazwane. Ale jak przemierzone przez moje nogi i obejrzane przez moje oczy – to i moje. Może to właśnie na tym polega wrastanie w Kazimierz?