- Jest 5:30. Niemcy obstawili wioskę Rogów, skąd pochodzi rodzina mojego taty – wspomina Stanisław Wicik, wychowawca w Zespole Szkół im. Jana Koszczyca Witkiewicza w Kazimierzu. – Słychać krzyki we wsi, więc uciekają też mężczyźni z domu mojej rodziny. Tata z dziadkiem wybiega z lewej strony stodoły, a prawej strony brat taty Julian – chłopak bardzo zdolny, oczytany, nawet tej nocy siedział nad książkami do późna. A pod tą stodołą siedzi na ławeczce jakiś starszy dziadziuś. Co on tam robił? Może też uciekał? Mówi Julianowi: nie uciekaj, ty jesteś bardzo młody, takich młodych Niemcy nie biorą. Brat taty miał wtedy 18 lat. Chłopak się zatrzymał i Niemcy go zabrali.
Ojcu i dziadkowi Stanisława Wicika udało się uciec.
- Za tatą Niemiec strzelił, ale chyba nie chciał go trafić. Miał go bezpośrednio na muszce - widać nie chciał go zabić – wspomina Stanisław Wicik. – Następnie uciekali z dziadkiem wąwozem – jest ich w Rogowie co niemiara, jak i w gminie Kazimierz – widział ich też inny Niemiec, ale odwrócił się do nich tyłem. Pozwolił na ucieczkę. Mimo, że Niemcy ostawili wąwozy wylotowe z wioski, udało im się uciec.
Ostatnie lata życia Franciszek Wicik spędzał u syna w Kazimierzu. Niedługo przed śmiercią trauma związana z wydarzeniami tamtych dni wróciła na nowo.
-
W latach 70. zjawił się u nas niezapowiedzianie nieznany mi z nazwiska
człowiek z Włostowic ruszony sumieniem. Widział taty brata w obozie.
Julian widocznie wyczuwał, że długo nie pożyje, bardzo kasłał. Przekazał
mu, skąd pochodzi i prosił, żeby ojcu przesłał wiadomość, o ile sam
przeżyje – wspomina Stanisław Wicik. - Dziadek zmarł w 1978 r. To może
było w 1974 r.?
W Rogowie wydarzenia krwawej środy 1942 r. upamiętnia głaz narzutowy z tablicą z nazwiskami pomordowanych.
Julian Wicik urodził się w Rogowie 24 października 1924 r. Z
zawodu był, jak podają dokumenty obozowe, rolnikiem. W wyniku
pacyfikacji w czasie krwawej środy trafił do obozu koncentracyjnego w
Oświęcimiu. Po trzech miesiącach, w 1943 r. przeniesiono go do KL Gross-Rosen, gdzie zginął.