Kazimierza, a zwłaszcza jego okolice dają ,możliwość ucieczki od cywilizacji – od tłumu, od osiedli, od asfaltu. Tu wciąż można znaleźć pustkowia, polne drogi. Posłuchać śpiewu ptaków bez wtóru silników. Tu można się odprężyć i nawet idąc na spacer w towarzystwie pobyć sam na sam ze sobą.
Głębocznice parchackie wydrążone w podłożu przez ludzi, wodę i czas odkrywają w słońcu swoje złote wnętrze. Pamiętacie z dzieciństwa złote zajączki? Tu właśnie można je odnaleźć. Każdy swoje. Ukryte pomiędzy korzeniami drzew przytulonymi do złotych ścian wąwozu, czasem wśród mchów i paproci. Czasem pod liściem kopytnika, konwalijki dwulistnej albo w kielichu niebieskiej ostróżki.
Stara droga na Zbędowice, którą miejscowi nazywają Loskiem, głębocznicą wyprowadza nas na pola , skąd można podziwiać panoramę Wisły. Prowadzi tędy żółty szlak PTTK im. Ryszarda Bałabucha, który tędy prowadził słynne rajdy na Górę Trzech Krzyży w Parchatce. Podczas spaceru cały czas towarzyszą nam drzewa i odsłaniające się raz po raz – jak zaproszenie na kolejny spacer – wejścia do różnych wąwozów. Nas jednak interesuje szlak parchackich kapliczek – ustawianych przy drodze w szczerym polu, najczęściej na rozstaju – jakby na dobrą wróżbę przed podjęciem decyzji, przed wyborem właściwego kierunku. Zawsze w towarzystwie przynajmniej jednego drzewa. Na tym szlaku stoi blisko 400 – letni dąb szypułkowy z kapliczką szafkową chroniącą wypłowiałe już zdjęcie obrazu Matki Boskiej – jeden z modnych jeszcze kilkanaście lat temu przestrzennych obrazów ukazujących różne jej wizerunki w zależności od tego, z której patrzymy strony. Wśród mieszkańców Parchatki – jak podaje profil na Facebooku Dzieje Parchatki – krążą różne historie związane z tym miejscem. Jedni mówią, że przy tym dębie znajdował się punkt łącznikowy partyzantów. Tu między innymi ukrywano baterie do radiostacji. Inni mówią, że w czasie II wojny światowej, w konarach dębu ukrył się pewien człowiek, uciekający przed Gestapo. Jako wotum wdzięczności za ocalenie życia, ufundował kapliczkę maryjną. Według Tadeusza Grzegorczyka z Parchatki dąb ten dla mieszkańców był zawsze wyznacznikiem miejsca. Wraz z kapliczkami i wszechobecnymi przy drogach krzyżami spełniał rolę przystanku. Przy tym dębie babcia pana Tadeusza zapamiętała z dzieciństwa wyłaniający się z lasu oddział Kozaków. A kapliczka? Podobno była tu – co jakiś czas podmieniana – od niepamiętnych czasów. To przy niej zatrzymywały się pochody mieszkańców i księdza, który święcił pola uprawne. To przy niej wciąż żegnają się nabożnie spracowane ręce dzisiejszych mieszkańców Parchatki.
Polną krętą drogą wśród pól dochodzimy do szosy. Opuszczamy żółty szlak i skręcamy w lewo. Przy pierwszych zabudowaniach za świerkami skręcamy w lewo. Wąwozem Chrząchowa dochodzimy do niebieskiego szlaku PTTK. Wchodzimy do Skrzypnego Dołu wyściełanego ciemną zielenią skrzypu zimowego.
- Tu w latach 60 XX w. – wspomina Tadeusz Grzegorczyk – harcerze z okolicy palili ogniska po porządkowaniu terenu cmentarzyka w Kolonii Zbędowice.
Wąwóz ten łączy się wkrótce z Zimnym Dołem. W miejscu tym zawsze było dużo wilgoci i rosła bujna trawa dlatego też mieszkańcy Parchatki jeszcze do lat 70. ubiegłego stulecia wypasali krowy.
- Zawsze tu były mokradła, bagna, moczary – mówi Tadeusz Grzegorczyk. – Przejazd możliwy był w zimie, gdy wszystko zamarzło. W pozostałym czasie jeżdżono drogą uformowaną na półce wschodnim stoku wąwozu.
Dzisiaj może nie ma w tym miejscu nieprzebytych bagien, ale droga wciąż jest błotnista, rozjeżdżona motocyklami, quadami i autami terenowymi.
Zimny Dół na zakręcie przechodzi w Odnóżkę, a potem w piękną głębocznicę lessową zwaną drogą na Kubalę. W miejscu, gdzie Odnóżka schodzi się z głębocznicą na wierzchowinie leży Stróżkowe Pole. Jak twierdzi Tadeusz Grzegorczyk archeolodzy odkryli tam ślady osadnictwa z 1300 lat p.n.e.
Za nami blisko 7 km. Zmęczeni?
Długość trasy: 7,8 km.
Głębocznice parchackie wydrążone w podłożu przez ludzi, wodę i czas odkrywają w słońcu swoje złote wnętrze. Pamiętacie z dzieciństwa złote zajączki? Tu właśnie można je odnaleźć. Każdy swoje. Ukryte pomiędzy korzeniami drzew przytulonymi do złotych ścian wąwozu, czasem wśród mchów i paproci. Czasem pod liściem kopytnika, konwalijki dwulistnej albo w kielichu niebieskiej ostróżki.
Stara droga na Zbędowice, którą miejscowi nazywają Loskiem, głębocznicą wyprowadza nas na pola , skąd można podziwiać panoramę Wisły. Prowadzi tędy żółty szlak PTTK im. Ryszarda Bałabucha, który tędy prowadził słynne rajdy na Górę Trzech Krzyży w Parchatce. Podczas spaceru cały czas towarzyszą nam drzewa i odsłaniające się raz po raz – jak zaproszenie na kolejny spacer – wejścia do różnych wąwozów. Nas jednak interesuje szlak parchackich kapliczek – ustawianych przy drodze w szczerym polu, najczęściej na rozstaju – jakby na dobrą wróżbę przed podjęciem decyzji, przed wyborem właściwego kierunku. Zawsze w towarzystwie przynajmniej jednego drzewa. Na tym szlaku stoi blisko 400 – letni dąb szypułkowy z kapliczką szafkową chroniącą wypłowiałe już zdjęcie obrazu Matki Boskiej – jeden z modnych jeszcze kilkanaście lat temu przestrzennych obrazów ukazujących różne jej wizerunki w zależności od tego, z której patrzymy strony. Wśród mieszkańców Parchatki – jak podaje profil na Facebooku Dzieje Parchatki – krążą różne historie związane z tym miejscem. Jedni mówią, że przy tym dębie znajdował się punkt łącznikowy partyzantów. Tu między innymi ukrywano baterie do radiostacji. Inni mówią, że w czasie II wojny światowej, w konarach dębu ukrył się pewien człowiek, uciekający przed Gestapo. Jako wotum wdzięczności za ocalenie życia, ufundował kapliczkę maryjną. Według Tadeusza Grzegorczyka z Parchatki dąb ten dla mieszkańców był zawsze wyznacznikiem miejsca. Wraz z kapliczkami i wszechobecnymi przy drogach krzyżami spełniał rolę przystanku. Przy tym dębie babcia pana Tadeusza zapamiętała z dzieciństwa wyłaniający się z lasu oddział Kozaków. A kapliczka? Podobno była tu – co jakiś czas podmieniana – od niepamiętnych czasów. To przy niej zatrzymywały się pochody mieszkańców i księdza, który święcił pola uprawne. To przy niej wciąż żegnają się nabożnie spracowane ręce dzisiejszych mieszkańców Parchatki.
Polną krętą drogą wśród pól dochodzimy do szosy. Opuszczamy żółty szlak i skręcamy w lewo. Przy pierwszych zabudowaniach za świerkami skręcamy w lewo. Wąwozem Chrząchowa dochodzimy do niebieskiego szlaku PTTK. Wchodzimy do Skrzypnego Dołu wyściełanego ciemną zielenią skrzypu zimowego.
- Tu w latach 60 XX w. – wspomina Tadeusz Grzegorczyk – harcerze z okolicy palili ogniska po porządkowaniu terenu cmentarzyka w Kolonii Zbędowice.
Wąwóz ten łączy się wkrótce z Zimnym Dołem. W miejscu tym zawsze było dużo wilgoci i rosła bujna trawa dlatego też mieszkańcy Parchatki jeszcze do lat 70. ubiegłego stulecia wypasali krowy.
- Zawsze tu były mokradła, bagna, moczary – mówi Tadeusz Grzegorczyk. – Przejazd możliwy był w zimie, gdy wszystko zamarzło. W pozostałym czasie jeżdżono drogą uformowaną na półce wschodnim stoku wąwozu.
Dzisiaj może nie ma w tym miejscu nieprzebytych bagien, ale droga wciąż jest błotnista, rozjeżdżona motocyklami, quadami i autami terenowymi.
Zimny Dół na zakręcie przechodzi w Odnóżkę, a potem w piękną głębocznicę lessową zwaną drogą na Kubalę. W miejscu, gdzie Odnóżka schodzi się z głębocznicą na wierzchowinie leży Stróżkowe Pole. Jak twierdzi Tadeusz Grzegorczyk archeolodzy odkryli tam ślady osadnictwa z 1300 lat p.n.e.
Za nami blisko 7 km. Zmęczeni?
Długość trasy: 7,8 km.
Opis trasy: Zaczynamy przy sklepie w Parchatce. Idziemy ulicą prosto aż do skarpy
lessowej, gdzie skręcając w prawą odnogę wąwozu Ulesie wchodzimy na
żółty szlak turystyczny wytyczony ku pamięci przewodnika turystycznego
Ryszarda Bałabucha. Prowadzi on z Puław na Górę Trzech Krzyży w
Parchatce, ale my nie pójdziemy nim do końca. Ulesie wyprowadza nas na
pola rozłożone pomiędzy dwoma wąwozami. Polną drogą idziemy aż do
metalowego krzyża na skrzyżowaniu dróg, przy którym skręcamy w prawo.
Idziemy polnymi drogami trzymając się żółtego szlaku. Po drodze mijamy
maryjną kapliczkę skrzynkową na dębie, który wkrótce zostanie uznany za
pomnik przyrody, a dalej drewniany krzyż przydrożny z wyrzeźbioną dużą
postacią Chrystusa. Przy szosie schodzimy z żółtego szlaku i skręcamy w
lewo. Przy znaku Obszar Natura 2000 Płaskowyż Nałęczowski skręcamy w
lewo - w wąwóz, którym dojdziemy do wąwozu Chrząchowa - odnogi
Skrzypnego Dołu.Na skrzyżowaniu skręcamy w prawo w Skrzypny Dół -
wiecznie zielony od skrzypu zimowego. Trzymając się cały czas
niebieskiego szlaku dojdziemy do wyciągu narciarskiego w Parchatce. Za
karczmą Parchatka. skręcamy w lewo i wspinamy się trasą wyciągu pod górę
i wchodzimy na polną drogę - prosto. Droga doprowadzi nas do
chmielników, które latem tworzą zielony baldachim nad trasą. Wchodzimy w
głębocznicę lessową, która wkrótce zademonstruje strome żółte ściany z
korzeniami drzew. Po drodze miniemy ścianki z jamkami owadów - pszczół?
Dochodzimy do trylinki i skręcamy w prawo. Do sklepu stąd kawałeczek. Koniec wycieczki..