O kobietach w KZMRZ

Udostępnij ten artykuł

O kobietach w KZMRZ mogło być tylko odważnie. I taki też był niedzielny spektakl "Kobiety 2.0" w wykonaniu lubelskiego teatru amatorskiego „Prawie Teatr” z Dzielnicowego Domu Kultury "Węglin" w Lublinie.

Wielkie brawa zakończyły niedzielny – pierwszy w historii KZMRZ – spektakl teatralny „Kobiety 2.0”. Cały teatr zmieścił się w jednym pokoju starego kazimierskiego domu przy ulicy Tyszkiewicza – nowej siedzibie Fundacji KZMRZ. Piec, tapety i lichtarze tworzyły nastrój współtworzony przez zmieniające się przed widownią postacie. Zasłonięte sztory oddzielały tę przestrzeń od reszty świata.

Na scenie – same kobiety: gospodyni domowa, blogerka, uczennica, kobiety w różnym wieku, pracujące w różnych zawodach. Łączy je odwieczne pragnienie bycia kochaną, uwielbianą, adorowaną i ważną, wyrażane jednak w sposób śmiały, odważny. Sfera tabu? Tylko przeszkadza w porozumieniu się pomiędzy kobietą i mężczyzną. O sprawach intymnych trzeba rozmawiać z mężami, kochankami, partnerami, a nie tylko wypłakiwać – zwykle po niewczasie – swoje nieszczęścia do koleżanek.

Czym dziś jest kobiecość i seksualność? Jaką rolę pełnią kobiety w świecie? Jak współczesna kobieta mierzy się z własnymi słabościami? Spektakl próbował znaleźć odpowiedzi na te pytania.

 „Kobiety 2.0” – kilka różnych historii oddzielonych od siebie symbolicznie zmieniającymi się obrusami. Historii jak najbardziej poważnych, chociaż wywołujących wesołość, czasem zadumę, czasem może zakłopotanie.

Na widowni – w przeważającej większości kobiety, które nie kryły swoich emocji.
- Zrobiłyście nam dzień! – słychać było z widowni.
Spektakl powstał dzięki poszukiwaniu siebie w literaturze i literatury w sobie. Wykorzystano w nim jako inspirację teksty: „A ja żem jej powiedziała” Katarzyny Nosowskiej, „Kup kochance męża kwiaty” Katarzyny Miller, „Monologi waginy” Eve Ensler oraz wpisy z „otchłani Internetu”.
Wykonanie: Alicja Fornalik, Mirella Nawracała-Urban, Joanna Piech, Aneta Sitarz, Agata Skalecka, Eva Pyshnyk.
Przygotowanie: Bogusław Zbigniew Byrski, Wioletta Tomica.

Data publikacji:

Autor:

Komentarze